دلسوخته

تا چشم گشودم من دلسوخته صائب چون داغ، مرا لاله عذاری به میان داشت

گرچه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم که نهانش نظری با منِ دلسوخته بود

خسرو دلسوخته را در غمش عمر در اندوه و حزن می رود

گرچه کارم بشد از دست بگو بو که برآید از من خسته ی دلسوخته کاری که تو دانی

گر جان طلبند از من دلسوخته ایشان بحثی نتوانم که هم ایشان و هبوه

گر عاشق دلسوخته بی تدبیر پیغام دهد که از توام نیست گزیر

ای ز وصلت عاشقان دلسوخته جامهٔ وصل تو هر دم دوخته

حالِ من دلسوخته تا کی پرسی چون میدانم که به ز من میدانی

عاقبت اهلی دلسوخته چون صید اسیر آنچنان مرد که بروی دل صیاد بسوخت

من عاشق دلسوخته جانی دارم پیداست درین جهان به جانی چه دهند