دلستان

ای دل از دوست جان دریغ مدار جان از آن دلستان دریغ مدار

ای صبا برخیز و کوی دلستان ما بپرس جان ما آنست، حال جان ما آنجا بپرس

دل خواجو نگر که چون زده است چنگ در زلف دلستان شما

من بهوای دلستان ترک هوا نگفته ام عاشق دوست کی بود در پی مثل این و آن

شرابِ نابِ رحمان را چه گویم؟ کزو دلداده مست و دلستان مست

اگر بیابم از آن ترک دلستان بوسه ز حور یافته باشم درینجهان بوسه

از دو لب خوش آن که من جویم به ایما بوسه‌ای در قبول آهسته چشم آن دلستان برهم زند

ساقی می رخسار تو جان همه است دلدار منست و دلستان همه است

وگر نداری آن بخت سیف فرغانی که چون دلی بدهی روی دلستان بینی

اگر آرد برون آن دلستان سراز گریبانم برآرد صد بهشت جاویدان سر از گریبانم