دل گرانی

نگارا تا تو بر من دل گرانی به چشم من سبک شد زندگانی

با سبک‌روحان به نقد دل گرانی چون کنم؟ شمع در راه نسیم صبحدم جان می‌دهد

چنان که بر دل من هست سر گرانی تو مباد در پی حسن تو دل گرانی من

اینقدر دانم که جان بر دل گرانی می‌کند نیستم آگه که پیکان تو در دل چون نشست

از دل آتش می زدم در صدره ی خارای کوه زانسبب کوه گرانم دل گرانی می نمود

جان می بری ز سینه، وز دل گرانی غم تو دست خود مرنجان تا من برون رسانم

چو لختی دل گرانی کرد با زرد کلید درگه از موزه برآورد

زین همه اسباب‌ کز دنیا و عقبا چیده‌اند هرچه برداربم غیر از دل گرانی می‌کند

با یار گرانباری دل گفتم، گفت بار غم ما به دل گرانی نکند

گفتگوی ناصحان بر دل گرانی می کند ور نه گیرد از هوا دیوانه من سنگ را