دل فگار

یک جهانند دل فگار همه تا شد آن بازوی هدی افگار

رفتی و دوستان تو را دل فگار ماند چشم برادران ز غمت اشکبار ماند

به بوی درد پریشان زلف یار شدم نه صید دوست که صید دل فگار شدم

ز من شکیب به قدر دل فگار بجو به من دلی بنما بعد ازان قرار بجو

آری از هجران شود آن دل فگار کاو زمانی سر برد در وصل یار

بیا، که جان من از آرزوی دیدارت به لب رسید و غم دل فگار می‌گذرد

چنان ز خاصیت خویش عقده افتاده است که مرهمی است مرا بر دل فگار گره

شکفته روی وشلایین ومست وخواب آلود به مدعای من دل فگار آمده بود

زاهدان و عاشقان دل فگار عالمان و عاصیان شرمسار

ریش‌ست از سپهر مرا بر دل فگار کش در علاج اگر همه عیب‌ست مضطرست