دل تنک

در خوبی و چالاکی چون شعر اثیری تو الا دل تنک او میدانت نمی بینم

تو خود در جهان من می نکنجی مرا بین که بنشانده ام در دل تنک ریشت

پهلو خور هنگامهٔ صحبت نتوان زیست زبن انجمنم‌کاش دل تنک برآرد

شود چو غنچه سخن پیشه، شیشه شیشه شراب است چو دل تنک شد از اندیشه، شیشه شیشه شراب است