دشمن کام

دهن سالخورده دشمن کام با زمین گفته راز پنهانش

نه تنها می کند چون زهر، صحبتهای شیرین را زبان تلخ، دشمن کام می سازد سخن چین را

بمانده بی رخ زیبای خویش دشمن کام فتاده خوار و خجل در کف زمانه زبون

صبح امید از فراقت شام شد کام وصل دوست، دشمن کام شد

هر که از جان همچو دولت در هوای هر دو نیست در دو گیتی تا بود زو نام دشمن کام باد

عقل را پرسیدم اندر عهد او هیچ دشمن کام یابد؟ گفت این؟

نه راه پیشم از غم نی ره پس پریشان حال و دشمن کام و بی کس

بوعمرو گفت: در ابتدا توبه کردم در مجلس بوعثمان و مدتی بر آن بودم باز در معصیت افتادم و از خدمت او اعراض کردم و هر جائی که او را می‌دیدم می‌گریختم روزی ناگه بدو رسیدم مر او گفت: ای پسر با دشمنان منشین مگر که معصوم باشی از آنکه دشمن عیب تو بیند چون معیوب باشی دشمن شاد گردد و چون معصوم باشی اندوهگین شود اگر ترا باید که معصیتی کنی پیش ما آی تا ما بلاء ترا به جان بکشیم و تو دشمن کام نگردی چون شیخ این بگفت: دلم از گناه سیر شد و توبه نصوح کردم.

چه حیران و چه دشمن کام گشتم تو رحمت کن خدایا ای افندی

بر منِ اوفتاده دشمن کام آخر ای دوستان گذر بکنید