درید

شمعی فروخت چهره که پروانهٔ تو بود عقلی درید پرده که دیوانهٔ تو بود

زانکه در کردار نیکش چشم بد را راه نیست بدسگال دولتش را دل درید و دیده خست

بر مه تابان او ابروی همچون هلال پرده مانی درید خامه آذر شکست

ز بس مرگ نهنگان دید، بی تاب گریبان می درید از موج، گرداب

دولت نو شد پدید دام جهان را درید مرغ ظریف از قفس شکر که وارست دوش

نه زلیخا پیرهن تنها به بدنامی درید عشق ازین مستورها بسیار رسوا ساخته است

نه سگ دامن کاروانی درید که دهقان نادان که سگ پرورید

از آن صغیره چو زینب شنید این سخنان درید جامه و از دل کشید آه و فغان

پس پرده درید و آه برداشت سوی در و دشت راه برداشت

جام و سماع و شاهد حاضر شدند باری وین خرقه‌های دعوی بر هم درید باید