درخواه

تو درخواه از قضا چندان که فیروزی شود روزی به بخت ار در ببندی اختر از دیوار می‌آرد

جهان افروز را ده نامه ازدست وزو درخواه هرچت آرزو هست

چون صبح و شفق دو جام درخواه شب چون دل عاشقان برافروز

قضا می افکند از راه ما را خدا را از خدا درخواه ما را

گفتم رسول حق گفت حاجت ز روی نیکو درخواه اگر بخواهی تا تو مظفر آیی

بکش گر درخور بخشش نیم تا کی روا داری به بدخواه از پی درخواه جز می التجای من

آلوده‌ای تو حافظ، فیضی ز شاه درخواه کـ‌آن عنصرِ سَماحت، بهرِ طهارت آمد

شفاعتش کن و درخواه تا زسوزدلم حکایتی اگرش اوفتد رساند باز