در مکنون

سی و دو حرف موزون مانند در مکنون ایزد بر آن رخ چون شمس و قمر نوشته

نیست گوشی که بود لایق در سخنی زان خریدار نباشد در مکنون مرا

یار چون درج عقیقی به تبسم بگشاد چشم خسرو چو صدف پر ز در مکنون شد

هر چه که از دل در مکنون کشم زهرهٔ آن نیست که بیرون کشم

وز قبول تو پیش آب سخنش خاک در چشم در مکنون باد

گوش این چرخ از مناقب تو چون صدف پرز در مکنون باد

تو طالب در مکنون و آن گهر با توست چو در میان وصالی چراست مهجوری؟

بسکه بر هم زد ز شوق ابر جودش دست خویش شد کف دست صدف از در مکنون آبله

با دو صد گنج و گهر گر کردمت قیمت مرنج مشتری نیز از بهاری در مکنون کم کند

مزن بوسه بر آستانش «نظیری » لبالب گر از در مکنون نیایی