دامن فشاندن

مهیای خرابی گوشه غمخانه ای دارم که از دامن فشاندن گردم از بنیاد برخیزد

ز بینایی‌ست از خار علایق دامن فشاندن نگاه آن به‌که بردارد ز ره خویش مژگان را

بر چراغ ما که از روی تو روشن گشته است گر نبخشی روغنی، دامن فشاندن خوب نیست

عمریست همچو مژگان از درد ناتوانی دامن فشاندن من دارد جگر فشانی

به هستی، خوش بُوَد دامن فشاندن گلی زیبا شدن، یک لحظه ماندن

زبن من و ما چون شرارکاغذ آتش زده اندکی دامن فشاندن گل‌فشانی می‌کند