دامان پر

گر از سنگین دلان گردد زمین دامان پر سنگی به کبک مست من دامان کهسارست پنداری

بر جهان هر کس که از روی تأمل بگذرد از بساط خار با دامان پر گل بگذرد

از بهار وصلم امشب جیب و دامان پر گل است از رخش چون غنچه چشمم تا به مژگان پر گل است

بی فروغ عشق نتوان کرد دامان پر ز اشگ شمع روشن می‌شود تا دیده را گریان کند

مرا دامان پر از آلایش و دارم امید آن که بخشایند جرم ما طفیل پاک‌دامان‌ها

با دلی پر غم و دامان پر از گوهر اشک به زیارت گه سلطان شهیدان بروم

خاطرم دامان پر گل گشته از یاد رخت عاشقان را، نیست باغ دلگشایی غیر تو

زین معطر باد هرکس شمه ای چون گل شنید می رود دامان پر از مشک و گریبان پر عبیر

کوری چشم رقیبان زان گلستان امید نیست گر دامان پر گل ، چشم پرخاریم هست

تا عکس گل روی تو در چشم تر ماست دامان پر از خون شده، باغ نظر ماست