دام و دد

بلاست دایره خلق چون وسیع افتاد که دام و دد همه باشند دربیابان جمع

می کرد به دام و دد نگاهی در سینه همی کشید آهی

ز معاملات جهان کد، تو برآکزین همه دام و دد عفف سگی به سگی خورد، لگد خری به خری رسد

چشم صد گونه دام و دد بر ما حال ازینجا شده‌ست بد بر ما

نماندست در دشت ما جانور نه دام و دد و مرغ و نه گاو و خر

هر چه در صحرا درنده و دام و دد بود همه را گرد به هم کردی در یک دیوار

شیر بگذار و گور نخچیر‌ست دام و دد خود نشانهٔ تیر‌ست

زنجیر ز همدمان گسسته در حلقهٔ دام و دد نشسته

چنان کوبش گرز و کوبال بود که دام و دد از بانگ بی هال بود

من جز سر دام و دد ندارم نه پای تو پای خود ندارم