دام و دانه

ز دام و دانه اگر نگذری محالست این که روزگار ترا فرصت قیام دهد

مهیای تپیدن شو که آن صیاد سنگین دل ندارد هیچ کاری غیر دام و دانه آرایی

صد هزاران دام و دانه است ای خدا ما چو مرغان حریص و بینوا

ریخت مرغ روح بی‌اندازه بر بالای هم خط و خال او به هر جایی که دام و دانه ریخت

نگردد صید صیادی دل من مگر کز زلف و خالش دام و دانه است

طبع او با دام و دانه یار گشت خاطر او فارغ از گلزار گشت

می رسد زلف کجت را زاد استغفا به خال کرده یکجا جمع چون زنجیر دام و دانه را

مرغی که زیرک است درین طرفه صیدگاه بیند به یک نظر گره دام و دانه را

صد هزاران دام و دانه است ای خدا ما چو مرغان ضعیف بی نوا

بپریده از زمانه ز هوای دام و دانه که در این قمارخانه چو گواه بی‌نبردم