داغ و درد

یکی نامه بنوشت با داغ و درد پرآژنگ رخ لب پر از باد سرد

باغ و ورد عاشقان نبود بغیر از داغ و درد داغ و دردی دوش همچون باغ و وردی داشتم

سنبل سیراب ازو با داغ و درد شنبلید از جور او رخسار زرد

الا دو دم نمانده از تف عمر با ما صد داغ و درد حسرت با آن دو دم بمانده

روزی که سرنوشت مکان ها نگاشتند شد داغ و درد قسمت دیوان کربلا

یکی نامه بنوشت پر داغ و درد دو دیده پر از آب و رخسار زرد

بنالید پیش وی از داغ و درد ببارید خون آبه بر روی زرد

سپهر آن سپهرست کز داغ و درد گه ازرق کند رنگ ما گاه زرد

از بهر دوستان وطن غیر داغ و درد می‌رفت سوی یثرب و هیچ ارمغان نداشت

نبودی در این دشت پر داغ و درد که با ما ببینی زمانه چه کرد؟