دارمه

زینْگٰالِهْ دِلْ دارمه من،‌ای یارِهْ دارون! کَمین کرده شه یارره بدامه تالُون

هادَه دَمْ‌رِهْ مه دَمْ که نَمونِسْ مه دَمْ یکدم خُودهٰا پِرْسْ که بَدِنْ دارمه بیٰ دَمْ

دستْ زَمّهْ زِلْفِ خَمْ‌رِهْ، چَمْ دارمه یارونْ! اونْ کانِ طلایِ احمرْ دارمه یارونْ!

ویمارمهْ نَظرْ دارمه هَرْدَمْ به یاره کرمْ بکَنْ و سر بکَشْ شه ویماره

تا بَکِتْ به مه دِلْ حلقه‌های ته زِلْفْ جانْ دارمه یکی کمّه فدایِ ته زَلْفْ

امیر گِنِهْ: که دارْمِهْ هِوایِ ته عِشْقْ دلْ دارمه هزارْ داغ به سودایِ ته عِشْقْ

کس نداره این‌حالْ که شَبْ دارمه یارونْ! سوزمِّهْ تنه تَشْ و تَبْ دارمه یارونْ!

نیّت‌ره همینْ روز و شبْ دارمه یارون! پروانه صفتْ، مَیلِ شبْ دارمه یارون!

دلْ دارْمه یکی، دارْنه تنه هوایی چشْ دارمه یکی، دایمْ به اَندوه هٰایی

امیر گنه: یار دارمه که پری‌ذاته وره عَسل و قَنّ و نواتْ بساته