خویشتن بین

که آشفتهٔ خویش چندین مباش ببین خویشتن خویشتن بین مباش

همه اندر درون خویشتن بین نمود جسم را در جان تن بین

زخود بنگر همه در خویشتن بین نمود دوست رادرجان و تن بین

گل چو پاشی، به فرق مردم پاش خویشتن بین و خودستای مباش

ز مغرور دنیا ره دین مجوی خدابینی از خویشتن بین مجوی

بی‌خبر زان جهان و مست یکیست خویشتن بین و بت پرست‌یکیست

میکشد خود را بر اوج جاه این دار فنا پایه مرد خویشتن بین را کم از منصور نیست

بزرگان نکردند در خود نگاه خدا بینی از خویشتن بین مخواه

ای همه شیران اسیر دام تو تو سنان خویشتن بین رام تو

ای مردم دیده خویشتن بینی چیست کین مردم دیده خویشتن بین نبود