خوش طبع

گاه تو خوش طبع و گهی خشمنی سیرت این چرخ همین سیرت است

چون شنید او خطاب حق با نار سرد و خوش طبع شد چو دانهٔ نار

ترش روی بهتر کند سرزنش که یاران خوش طبع شیرین منش

پیش سلطان درشو و خویشتن را بدو نمای و طریقی بکن که سلطان خوش طبع گردد.

همه عالم بدو شادند و خوش طبع همیشه طبع او بادا خوش و شاد

زصد مصرع یکی را می کند خوش طبع ما صائب زمین سرکش ما نخل ناموزون نمی گیرد

عاشق خوش طبع با معشوق شیرین خوش خورد بی دلی باید که تا با دلبری دلکش خورد

زمانی بر مردم خواهد آمد که در آن ارج نیابد مگر فرد بی‌عرضه و بی‌حاصل، و خوش طبع و زیرک دانسته نشود مگر فاجر، مورد اعتماد قرار نگیرد مگر خائن، و به خیانت نسبت داده نشود مگر فرد درستکار و امین. در چنین روزگاری بیت‌المال را بهرهٔ شخصی خود گیرند و از قرآن جز نشان نماند و از اسلام جز نام.

در مسجد دل‌تنگی و ملولی در مجلس خوش طبع و بی‌ملالی

از سرد و گرم تو بدر آیم که در هنر خوش طبع وسرخروی چویاقوت احمرم

گل خوش طبع همدم با صبا هست دهان نگشاید او همدم نیابد