خوش بو

عود خوش بو بود و مشک ولیکن ز همه بر سر آمد چو بر آمد ز میان کاکل تو

گر راه نبرده‌ست دلت جانب گلزار خوش بو و شکرخنده و دلدار چرایی

حضور یار بی اغیار خوش بو بهشت جاودان با یار خوش بو

چو مشکین زلف تو خوش بو نباشد وگر عنبر بود در بار گل را

بی رایحهٔ سنبل مشکین تو هرگز خوش بو نشود مجمع ارواح مکرم

عاشق مشک خوش بو می‌کند صید آهو می‌رود مست هر سو یا تواش می‌دوانی

دوش از حال دل نافه خبر داد صبا گرهی در دل ازان سنبل خوش بو دارد

از نمک‌های حیاتت این وجود مرده را تازه و خوش بو چو ورد و مشک و عنبر داشتی

به صداع غم «نظیری » ز خمار باده رستم نکند دماغ خوش بو گل صد بهشت ما را

زان رو که نیست در گل خوش بو وفا بسی عیبی بود عظیم چنین است خوی گل