خودکامی

الا! ای نفس، خودکامی و خودبین از آن گشتی اسیر سجن سجین

شنودی تو که یک خامی ز مردان می‌برد نامی نمی‌ترسد که خودکامی نهد داغش به پیشانی

زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو؟ داغ است سراپا دلم از خامی تو

نیم بسمل شدم از غمزه خودکامی چند در دل آرام ندارم ز دلارامی چند

طبیب من به جز دیوانگی در من ندید آخر همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر

ناکامی من همه ز خودکامی توست این سوختنم تمام از خامی توست

ز خودکامی برون آ، بی‌نیاز خلق شو بیدل که اوج قصر همّتها همین یک نردبان دارد

خودکامه دلی دارم خون از دل خودکامی آه از دل خودکامه داد از دل خودکامان

درین بزم آن قدر از خود، ز خودکامی طمع دارم کزین پهلو سپند من، به پهلوی دگر غلتد

من که در صحرای خودکامی سراسر می روم چون توانم جمع کردن این دل صد پاره را؟