خلفای راشدین
معنی کلمه خلفای راشدین در دانشنامه اسلامی
اهل سنت عنوان راشدین را متمایز کننده خلفای صدر اسلام از خلفای بنی امیه دانسته اند و بر این باورند که در دوره خلافت آنان فضایل اسلامی شکوفا شده است.
[ویکی اهل البیت] شیعه معتقد است که خلافت و امامت مسلمین یک مقام عادی نیست بلکه یک منصب الهی و آسمانی است و با تعیین مردم حتی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیست بلکه باید خلیفه و امام شخص معصومی باشد که به احتیاجات بشر دانا و بصیر باشد و چنین شخصی با تعیین خداوند مشخص می گردد.
و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این خصوص در واقعه غدیر خم که چند ماه قبل از وفات حضرت نبی اکرم صلی الله علیه و آله بوده - از مردم برای علی ابن ابی طالب - بیعت گرفته است.
لیکن علیرغم این تعیین الهی، بلافاصله پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و در حالی که اهل بیت علیهم السلام و عده ای از صحابه ممتاز، سرگرم تجهیز جنازه شریف پیامبر بودند، عده دیگری از مسلمانان - از هر دو گروه انصار و مهاجرین - در محلی به نام «سقیفه بنی ساعده» جمع شدند و بدون توجه به تعیین الهی، پیرامون تعیین جانشین پیغمبر به مذاکره وجدال پرداختند.
و نهایتاً ابوبکر را به جانشینی پیامبر تعییین نمودند. تعیین ابوبکر موجب شد که تصدی خلافت پیامبر در طول سه دهه پس از وفات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله یعنی از سال 11 تا سال 40 هجری چنین رقم بخورد:
عمر توسط ابوبکر و عثمان توسط شورای شش نفری که عمر تعیین نموده بود و دستورالعمل خاصی برایش تعیین نموده بود تنها با نیمی از آراء به خلافت تعیین گردید.
جملاتی از کاربرد کلمه خلفای راشدین
طبق آمار این روستا بیشترین سید را در تمام روستا های ایران دارد. این روستا در دوران خلفای راشدین مورد حمله عرب های مسلمان قرار گرفته است.
با این حال سعید نفیسی، با تکیه بر اشارات شاعر به خلفای راشدین و «چهار یار» خواندن آن‌ها و اشارهٔ او به «شافعی»، در نهایت این‌گونه استدلال می‌کند که او می‌تواند شافعی بوده‌باشد.
پدرِ علی بن حسین، حسین بن علی، سومین امامِ شیعیان دوازده‌امامی می‌باشد. عمو و پدر همسرش حسن مجتبی، دومین امام شیعیان و پنجمین خلیفه از خلفای راشدین است، و پدربزرگش علی بن ابی‌طالب، اولین امام شیعیان و چهارمین خلیفه از خلفای راشدین می‌باشد. پدرش حسین به تاریخ ۵ شعبان ۴ ه.ق/۱۰ ژانویهٔ ۶۲۶ م متولد شد و پس از گذران ۵۶ سال، در سال ۶۱ ه.ق و در واقعه کربلا، با همراهی جمعی از یاران خویش و به دست سپاهیان عمر سعد کشته شد.
گروهی از شیعیان به سه خلیفهٔ نخست خلفای راشدین یعنی ابوبکر، عمر بن خطاب و عثمان بن عفان به‌منظور جدا کردن نام علی بن ابی‌طالب و حسن مجتبی از سه خلیفهٔ دیگر نام خلفای ثلاثه اطلاق می‌کنند؛ مثلاً می‌گویند: شاه اسماعیل دوم امر کرده بود روزهای جمعه و در بالای منابر از خلفای ثلاثه به نیکویی سخن گفته شود و از لعنت فرستادن به ایشان خودداری گردد.
در دوران خلفای راشدین و پس از آن در دوره امویان و عباسیان، یهودیان دوره جدید از حیات فرهنگی و اجتماعی را آغاز کردند. در این دوره رهبری سیاسی و اجتماعی یهودیان بر عهده شخصی به نام رأس جالوت بود که توسط دستگاه خلافت به رسمیت شناخته می‌شد. رأس جالوت از میان یکی از رؤسای مدارس مذهبی شهرهای پومبدیتا و سورا که به گائون یا غائون معروف بودند انتخاب می‌شد. یهودیان ایران علاوه بر پرداخت جزیه به گائون اعاناتی هم برای او می‌فرستادند و در مقابل گائون قضات و روحانیون یهودی را برای اداره جوامع و اجرای شعائر به این مردم گسیل می‌کرد. همین فرستاده‌ها باعث شدند که همدان و اصفهان در قرن ششم هجری به مراکز عمده فرهنگی یهودیان تبدیل شوند.