خایان

ز پولاد خایان شمشیر زن کمر بسته بودی هزار انجمن

گفت نه من خود پشیمانم از آن دست خود خایان و انگشتان گزان

برفتم دست و لب خایان که یارب چه تب بود اینکه در جانان اثر کرد

که بجا مانده پشم بافی چند ژاژ خایان هرزه لافی چند

دست خایان و جامه‌ها دران گشت بر خاک پیش او غلطان

همه خایان دو دست از حسرت همه حیران و مست از حسرت

بدین افسوس پشت دست خایان رساندی شب چو گیسویش به پایان

پاک مردان چو ماهی‌اند خموش ژاژ خایان خلق چون عصفور.