طرب خیز

عیش در کوی مغان بر سر هم ریخته است پیر ازین خاک طرب خیز جوان می خیزد

بساطش را هوایی رغبت انگیز طرب ریز و طرب خیز و طرب بیز

عیدی بود طرب خیز باده بساغرم ریز از محتسب میندیش می ریز بی محابا

بود بهجت فزا و هم طرب خیز چو زلف دلبران باشد دلاویز

همه بهجت فزا گشت و طرب خیز سراسر خطه معمور تبریز

میخانه طرب خیز چو طبع مست است دیوار غم از بلندی خم پست است

این روز طرب خیز بود نوبت شادی آشفته وداعی بکن آن رنج و تعب را

به این دیار طرب خیز چشم بد مرساد که کار باده ز کیفیت هوا آید