حبیب الله

کانون مدافعان حقوق بشر ایران در روز پنج شنبه ۱۹ آذر ماه ۱۳۸۸ مطابق با روز جهانی "حقوق بشر" با حضور در بیت آیت‌الله العظمی منتظری، ضمن اعلام وی به عنوان برنده "تلاشگر حقوق بشر" در سال ۱۳۸۸ این تندیس را به آیت‌الله منتظری اعطا کردند. در این دیدار آقایان دکتر ابراهیم یزدی، دکتر حبیب الله پیمان، دکتر عبدالفتاح سلطانی، دکتر محمدعلی دادخواه، تقی رحمانی، عبدالرضا تاجیک، عطاءالله شیرازی، حسین نوری زاده، امیر دلیرثانی و خانم نرگس محمدی از اعضاء کانون مدافعان حقوق بشر ایران حضور داشتند .

در سوگ حبیب الله محروم به هم کردند به سر خاک سیه دیر و حرم

امان الله خان پسر حبیب الله خان در سال ۱۹۱۹ علیه وارث واقعی نصرالله خان، امیر وقت افغانستان بود. اندکی پس از آن، جنگ دیگری آغاز شد که به مدت سه ماه به طول انجامید. این جنگ با معاهده افغانستان و انگلیس در سال ۱۹۱۹ پایان یافت و پس از آن، افغان‌ها توانستند حق اداره امور خارجی خود را به‌عنوان یک کشور کاملاً مستقل از سر بگیرند. امان الله خان اصلاحات کشور را آغاز کرد و در ۱۹۲۶ پادشاه افغانستان تاجگذاری کرد و پادشاهی افغانستان را تأسیس کرد.

رمز الکاسب حبیب الله شنو از توکل در سبب کاهل مشو

کسب کن کاسب حبیب الله بود طاعت بیکسب دام ره بود

آن محمد کو حبیب الله بود در میان اهل وحدت شاه بود

او در سید محمدباقر حجتی مازندرانی و علی علامه مازندرانی تحصیلات خود را عمدتاً در نجف و در حضور اساتیدی همچون میرزا حبیب الله رشتی، ملا اسماعیل بروجردی و آخوند خراسانی و میرزا حسین خلیلی تهرانی به اتمام رسانده و به اجتهاد رسید.

حق حبیب الله از عزت تو را خواندست و تو از تواضع نام خود «عبدا شکورا» ساخته

چون کمالیت دین موقوف کمالیت صفت محبت بود و آن بواسطه خواجه که دل شخص انسانی بود باتمام پیوست] خواجه حبیب الله آمد و خاتم انبیا هر کرا دین بکمال می‌باید و مرتبه محبوبی سر بر خط متابعت او نهد که «قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله»

به سیف الدین و سید نور محمد به شمس الدین حبیب الله ارشد

به از خاتم انبیا مصطفی حبیب الله آن گنج صدق و صفا

چه شاید کرد اگر از چشم بوجهل مقامات حبیب الله نهان است

چون وفات کرد، بر پیشانی او دیدند نوشته به خطی سبز: هذا حبیب الله مات فی حب الله هذا قتیل الله بسیف الله. چون جنازه اش برداشتند آفتاب عظیم گرم بود. مرغان هوا بیامدند و پر در پر گذاشتند. و جنازه او در سایه داشتند، از خانه او تا لب گور - و در راه که او را می‌بردند موذنی بانگ می‌گفت. چون به کلمه شهادت رسید انگشت ادوطا برآورد. فریاد از مردمان برآمد که زنده است. جنازه بنهادند، و انگشت گشادة بود، او مرده هرچند جهد کردند انگشت به جای خود نشد. اهل مصر که آن حالت بدیدند جمله تشویر خوردند و گفتند: توبه کردیم. از جفاها که با وی کرده بودند وکارها کردند بر سر خاک او که صفت نتوان کرد. رحمة الله علیه.