خالد بن ولید

معنی کلمه خالد بن ولید در دانشنامه آزاد فارسی

خالِدِ بن ولید ( ـ۲۱ق)
فرماندۀ عرب در صدر اسلام. در جنگ احد علیه پیامبر (ص) جنگید، ولی بعداً اسلام آورد (۶ق) و در لشکرکشی به مؤته و فتح مکه شرکت داشت (هردو ۸ق). حضرت محمد (ص) او را به شکستن بت عزی امر کرد. در ۹ق به فرمان پیامبر (ص) به جنگ با دومة الجندل رفت. پس از رحلت پیامبر (ص) و آغاز جنگ های «ردّه»، ابوبکر وی را برای مسلمان کردن قبیلۀ تمیم فرستاد و او به خطا تعدادی از مسلمانان را کشت و بیوۀ یکی از آنان را به همسری خود درآورد. ابوبکر، با وجود این او را عفو کرد و وی فرماندهی مسلمانان را در جنگ علیه مسیلمه کذاب، که از مردم یمامه و مدعی نبوت بود، برعهده گرفت. پس از فوت ابوبکر، عمر او را از فرماندهی عزل کرد، ولی او در شمال سوریه تحت فرماندهی ابوعبیده جنگید. به جنگ با رومیان نیز رفت و آنان را شکست داد.

معنی کلمه خالد بن ولید در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] خالد بن ولید بن مُغیرةبن عبداللّه بن عمر(عُمَیر) بن مَخزوم قرشی مخزومی از سرداران مشهور صدر اسلام، که در نزد اهل سنت به سیف الله یا سیف الله المسلول مشهور است. وی قبل از مسلمان شدن، در جنگ های بدر، احد و احزاب در مقابل مسلمانان جنگید و پیش از فتح مکه، اسلام آورد. وی در جنگ موته و فتح مکه شرکت کرد و در جنگ حنین جزو فراریان بود.
مشهور ترین قضیه ای که درباره خالد بن ولید وجود دارد نحوه برخورد او با مالک بن نویره از اصحاب پیامبر(ص) بود. با آنکه مالک بن نویره و قبیله او و بنی تمیم مسلمان بودند، خالد آنان را اسیر کرد و بعد دستور داد مالک بن نویره و افراد قبیله اش را کشتند و همان شب با زن مالک بن نویره همبستر شد.
وی در برخی اقدامات مخفیانه بر ضد امام علی (ع) عضویت داشت و به همین دلیل و نیز به سبب کارهای دیگرش مورد نکوهش بوده است.
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
خالد بن ولید بن مغیره از اشراف قریش و از نقش آفرینان سپاه شرک در غزوه بدر، اُحُد و خندق و از اسلام آورندگان سال هشتم هجرت بود.
برخی مفسران، مقصود از «غمّاً بغَمٍّ» در آیه 153 سوره آل عمران(3) را تسلّط و چیرگی خالد بر سپاه اسلام در نبرد اُحُد دانسته اند. بنا به نقل برخی مفسّران آیه 36 سوره زمر(39) پس از درنگ خالد در اجرای دستور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برای نابودی بت مورد پرستش مشرکان نازل شد و عدم ترس از غیر خدا را گوشزد نمود.
نیز در پی پرسش خالد از رسول خدا صلی الله علیه و آله مبنی بر وصول مطالبات ربوی پدرش از طایفه ثقیف آیه 278 سوره بقره(2) نازل شد و خداوند مردم را به شدت از این کار نهی کرد.
[ویکی فقه] خالد بن ولید (دیدگاه عمر بن خطاب). خالد بن ولید یکی از اصحاب پیامبر است که در سال شش یا هفت هجری بعد از صلح حدیبیه مسلمان شد وی قبل از مسلمان شدن فرماندهی از فرماندهان لشگر کفر در بدر احزاب و خندق بود و کسی بود که در جنگ احد با حمله به مسلمانان از شکاف کوه بزرگترین ضربه در احد را به اسلام وارد آورد؛ اما عده ای در دفاع از او، با دادن القابی مانند سیف الاسلام سعی در تغییر نظر مسلمانان نسبت به خالد دارند. در این مقاله برخی از برخوردها و واکنش های عمر بن الخطاب نسبت به خالد را ذکر می کنیم تا مشخص شود طبق نظر خلیفه دوم از خلفای راشدین نیز، این شخص فردی مذموم است و اعمال و رفتار او قابل دفاع نیست.
زمانی که عمر به خلافت رسید اولین کاری که انجام داد عزل خالد بن ولید از امارت شام بود.ولما ولی سیدنا عمر رضی الله تعالی عنه الخلافة اول شیء بدا به عزل خالدا.
حلبی، أبوالفرج، سیره حلبیه، ج۳، ص۲۷۹.
وبلغه ان خالدا اعطی الاشعث بن قیس عشرة آلاف وقد قصده ابتغاء احسانه فارسل لابی عبیدة ان یصعد المنبر ویوقف خالدا بین یدیه وینزع عمامته وقلنسوته ویقیده بعمامته لان العشرة آلاف ان کان دفعها من ماله فهو سرف وان کان من مال المسلمین فهی خیانة.
حلبی، أبوالفرج، سیره حلبیه، ج۳، ص۲۷۹.
علمای اهل سنت نقل کرده اند که عمر و خالد که پسرخاله نیز بودند با هم کشتی گرفتند و خالد ساق پای عمر را شکست و همین مسئله موجب عداوت و کینه عمر شد:اخبرنا ابوالحسن بن قبیس انا ابوالحسن بن ابی الحدید انا جدی ابوبکر انا ابومحمد بن زبر نا محمد بن سلیمان بن داود المنقری البصری نا ابوعثمان المازنی نا الاصمعی عن سلمة بن بلال عن مجالد بن سعید عن الشعبی قال اصطرع عمر بن الخطاب وخالد بن الولید وهما غلامان وکان خالدا ابن خال عمر فکسر خالد ساق عمر فعولجت وجبرت وکان ذلک سبب العداوة بینهما.
ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۶، ص۲۶۷.
...

جملاتی از کاربرد کلمه خالد بن ولید

تبار او را ربیعه بن بجیر بن عبد بن علقمه بن حرث بن عتبه بن سعد گزارش کرده‌اند که از تیره بنی تغلب بوده است. در منابع آمده است که این زن از قبیله «سبی» بود که خالد بن ولید در عین التمر بر آنها حمله برده و ایشان را به اسیری گرفته بود.
با وجود آنکه کشور کویت تا پیش از ورود اسلام به آن، جزئی از خاک ایران محسوب می‌شود، تاریخچه‌ای مجزا نداشته و تنها به عنوان یکی از مهم‌ترین کانون‌های اسلام در خاورمیانه معرفی شده‌است. در خصوص ورود اسلام به این منطقه آمده‌است که به سال ۱۲ ه‍. ق، جنگی میان نیروهای مسلمان به فرماندهی خالد بن ولید و حکام ایرانی در این منطقه رخ داد. در همان دوران، این منطقه به همراه مناطق دیگری از خاورمیانه به دست مسلمانان فتح شد و اسلام در آنجا نهادینه گردید.
دمشق پایتخت ایالت بنی امیه بود که مرزهای آن از اندلس تا افغانستان امتداد داشت و در دوره امویان دمشق شکوفا شد و مساجد برجسته ای چون مسجد اموی و مسجد خالد بن ولید در حمص ساخته شد. در مورد دوره عباسیان، این منطقه چندین مزیت داشت، از جمله استقرار حکومت حمدانیه -که از علویان ریشه می‌گرفت- و با سقوط این حکومت، علویان و باقی مانده حکومت، به سمت لبنان هجرت کردند.