حجیز

گفت با فرزند: کای ماه حجیز من بدانت داشتم چون جان عزیز

گشت جای ماهرویان حجیز اشتران بی عماری و جهیز

خواهرانت می رود سوی حجیز ای امیر کاروان وقت است خیز

بوستان لاله رویان حجیز شد ز تاراج خزان چون برگ ریز

مادرم بنت شهنشاه حجیز صد هزاران مریمش کمتر کنیز

گفت کای پوشیده رویان حجیز نیست کس را از اجل روی گریز

آشفته شیخ مغرور از کعبهٔ حجیز است من در عراق جستم شاهنشه حجازی

ور به دیرت می کشد او از حجیز رفت باید بر هیون بی جهیز

زمین بشکافت و بیرون شد از آن رو خنجرش خواندم به یک دم از عدم لشکر به اقلیم حجیز آمد