تازه رو

مرا در حلقه آزادگان این سرفرازی بس که با بی حاصلی چون سرو خود را تازه رو دارم

خوی که از شرم نشیند به جبین تازه رو باشد ازو شاهد دین

گریان چو ابر از تو و خندان چو لاله ام ای تازه رو که نوگل خندان عالمی

دایم بود ز خون شفق تازه رو چو صبح ناخن به هر دلی که رساند هلال تو

هر چند کهنه تر شود آن یار تازه رو ما را ازو توقع انعام تازه ای است

سپاه روز چون بر شب غلو کرد نسیم صبح جان را تازه رو کرد

معمار عشق، زنده به ویرانی من است غم، تازه رو ز دیدن پیشانی من است

به گل گفت تاک ای گل تازه رو که شرمنده است از تو عنبر ز بو

سخن رنگ حقیقت بر گرفت از پرتو صائب سهیل تازه رو کی اینقدر حق بر یمن دارد؟

برای عروسان بکر سخن یکی تازه رو شوهرم آرزوست