حاجت روا

چو شیرین از سر صدق این دعا کرد خدا از صدقش آن حاجت روا کرد

گفتم مرا خواهی همی از من وفا خواهی همی حاجت روا خواهی همی شو قصهٔ یوسف بخوان

پیران نور پاش فلک را گه سجود خاک در تو مسجد حاجت روا شده

دلم را از لبش بوسیست حاجت گر این حاجت روا بودی چه بودی

چو صدقش دید زن حالی دعا کرد همش بیننده هم حاجت روا کرد

مسجد حاجت روا جویی مجو اینجا که نیست راه سنت گیر و آن گه مسجد حاجت روا

تا توان حاجت روا گردید از درگاه عشق از چه صائب آدمی از چون خودی ممنون شود؟

چو نابینای عاجز را دعا کرد به بینائیش حق حاجت روا کرد

امید جمله می‌دانی وفا کن به لطفت جمله را حاجت روا کن

اگر بنوازیم حاجت روا بی وگر محروم سازی مو چه ساجم