زبن

ازشبنم ما زبن باغ طرفی نتوان بستن خونی ‌که به این رنگست دست ‌که حنا بندد

مژگان تپش ایجاد نقط ریزی اشکست زبن خامه خطی‌ گر بنگارم چه نگارم

مردی بود از نفس خطرناک گذشتن زبن خندق آتش، بجهانیم سمندی

تو آنی که گویی به مردی منم که کوه گران را زبن برکنم

دمی چون شمع‌ گر جیب تغافل چاک می‌کردم به مژگان زبن شبستانها سیاهی پاک می‌کردم

ز فکر مدحت ابنای روزگار حذر کن که بدتر از لگدست آنچه زبن خران صله‌ گیری

ز سال بیست به من برگذشت واین دانم که هرچه گفتم زبن دیرگاه هذیان بود

که از بند کردی رها دشمنم کنون شاخ عمرت زبن بر کنم

نقد موهوم حباب آنگه به بازار محیط زبن بضاعت آب سازد کاش سودای توام

جیب جنون مباد ز خشکی به هم درّد زبن چشم تر که دوخته‌ام بر قبای ابر