جان شکر

لیکن مزوری است جگر سوز و زهر دار کز شکّر تو هر نفسی جان شکر است

بلبلان گویان بآواز بلند برخی جان شکر خایندگان

هر کو نریخت خون و نشد جان شکر چو باز بر دستگاه پایه سلطان نمی‌رسد

چون نگوید نازنین من مبارک باد عید جان شکر ریزی کند، دیده گلاب افشان بود

آن تیرها یک یک بلحظ جان شکر می افگند گه سوی من گه سوی تو

گه رفته در هندوستان آلوده از عنبر دهان طوطی‌صفت درکام جان شکر ز آوا ریخته

بر شط فرو نیامده آمد به سوی او بگشاده کام جانوری جان شکر همی

بوسه رنج کاه من کوب خدنگ جان شکر برق سنان دل گزا خنده جان فزای من

داستانی ز غصهٔ همه سال قصهٔ عمر جان شکر دارم

چون بیاد تو بگروم غافل از خویشتن شوم در پی جان شکر دوم تا کنم مرگرا سراغ