تابید

چو تابید از برج خرچنگ شید بخندید بر بارور تود، بید

عکسی از نور علی در سینه ام تابید دوش سینه هست امروز چون آئینه ز آن روشن مرا

نه مه بود و نه انگشت و نه ابروی که تابید مه من که بابروی کج انگشت نما بود

زان پیشتر که سر زند از مشرق آفتاب تابید در سراچه من ماه و مشتری

چو نور مهر تو تابید بر دل‌‏های مشتاقان ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محمل‌ها

شعله شوخ ملاحت ز رخت می تابید آب حیوان صباحت همه در جوی تو بود

کوکبی در چشم او گردید و ریخت بر سر مژگان دمی تابید و ریخت

چنان شاه پالوده گشت از بدی که تابید ازو فره ایزدی

یک جلوه ز چهره تو تابید در بزمگه دنی تدلی

همانگه به لشکر چنین گفت شاه که رخ باز تابید از کینه خواه