قاصدا

او ز عار عقلِ کُندِ تن‌پرست قاصدا رفتست و دیوانه شدست

جامه خواب پر حدث را یک فضول قاصدا آورد در پیش رسول

از خدا چیزی به زاری خواستن وز پی آن قاصدا برخاستن

تا که لقمان دست سوی آن برد قاصدا تا خواجه پس‌خوردش خورد

برو ای باد قاصدا و ببوس خاک درگاه آسمان مانش

آمدند و دست بر وی می‌زدند قاصدا چیزی نگفت آن ارجمند

یا همی‌دانی و نازی می‌کنی قاصدا قلع طرازی می‌کنی

قصه ناکشتن من گفتی ای قاصد ز دوست قاصدا گویی به قصد کشتن من آمدی

وَ مَنْ قَتَلَهُ مِنْکُمْ مُتَعَمِّداً میگوید: هر که صیدی کشد از آنچه گوشت وی حلالست متعمّدا ای ذاکرا لاحرامه، قاصدا الی قتله، او مخطئا فی قتله، ناسیا لاحرامه.