عارم

عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال عارم که نخواهی که کنم با تو وصال

خرقه ای از سگ کوی تو بتن پوشیدم عارم از کسوت جم هست که با دستگهم

عارست ای خفاش تو را ناز آفتاب صد سجده من بکرده بر آن عارم آرزوست

لقب اگر بد و نیکست فخر و عارم نیست صحیفهٔ هنر من جریدهٔ لقبست

من و آزار «نظیری » به کسی عارم باد به زبان آید از آنم گله کز دل برود

رازپوشی می کند وز عقل و هوش نام و ننگ و فخر و عارم می برد

باین خنده عاری ز عارم مدان باین گریه ی زار، زارم مدان!

با وجود ملک عشق لایزال عارم آید زین جهان بی بقا

اگر چه عیبهٔ عیب و عیار عارم لیک به بندگی سر سادات و چاکر هنرم

من که از سودای زلفت کافری دیوانه ام عارم از زنجیر آید حلقه زناز کو