ضباب

معنی کلمه ضباب در لغت نامه دهخدا

ضباب. [ ض ِ ] ( ع اِ ) ج ِ ضَب و ضبة. ( منتهی الارب ). رجوع به ضب و ضبة شود.
ضباب. [ ض ِ ] ( اِخ ) نام قبیله ای از عرب ، و اشعار این قبیله را ابوسعید سکّری گرد کرده است. ( الفهرست ابن الندیم ص 226 ). قومی از عرب از اولاد معاویةبن کلاب بن ربیعه ، و ضبابی منسوب بدان قبیله است. ( منتهی الارب ).
ضباب. [ ض ِ ] ( اِخ ) ( قلعة الَ... ) قلعه ای است
به کوفه. ( منتهی الارب ).
ضباب. [ ض ِ ] ( ع اِ ) ضباب الباب ؛ آهن مسمار. ( منتهی الارب ). آهن جامه. پشیز در.
ضباب. [ ض ُ ] ( اِخ ) نام مردی است. ( منتهی الارب ).
ضباب. [ ض َ ] ( ع اِ ) نَزم. ( ذخیره خوارزمشاهی ).میغ نرم و آن بخاری باشدکه در زمستان در هوا پیدا گردد. ( منتهی الارب ). نَژم. مِه. پاره میغ. ابرهای تُنُک. ( منتخب اللغات ). ابرها که متصل بزمین شود و آن را بپوشاند : نوررای روشن او که در دریای ظلمات واقعات ماهیی کردی در شست کسوف حجاب حیرت و ضباب دهشت متواری ماند. ( تاریخ جهانگشای جوینی ). هر کجا انوار ولاء حق تجلی کند ظلمات کفر و فسوق مضمحل و متلاشی شود چون ضباب که به ارتفاع آفتاب پایدار نبود. ( تاریخ جهانگشای جوینی ).

معنی کلمه ضباب در فرهنگ عمید

= مِه١

معنی کلمه ضباب در فرهنگ فارسی

نزم ٠ میغ نرم و آن بخاری باشد که در زمستان در هوا پدید گردد ٠ مه ٠ پاره میغ ٠

جملاتی از کاربرد کلمه ضباب

ملک‌زاده گفت: شنیدم که بهران گور روزی به شکار بیرون رفت و در صیدگاه ابری برآمد تیره‌تر از شب انتظار مشتاقان به وصال جمال دوست و ریزان‌تر از دیده‌ی اشک‌بار عاشقان بر فراق معشوق. آتش برق در پنبه‌ی سحاب افتاد، دود ضباب برانگیخت. تندبادی از مهبّ مهابت الهی برآمد، مشعله‌ی آفتاب فرومرد ، روزن هوا را به نهنبن ظلام بپوشانید، حجره‌ی شش گوشه‌ی جهت، تاریک شد.