صحرای محشر

داغ خورشید قیامت در سیاهی گم شود چون گشاید بال در صحرای محشر نامه ام

نیست گر صحرای محشر سینه گرمم، چرا می پرد چون نامه هر سو پنبه های داغ من؟

انگشت زینهار برآورد ز آه گرم صحرای محشر از اثر گام عاشقان

عافیت کردن طلب در عالم پرشور و شر جستجوی سایه در صحرای محشر کردن است

مجوی از دل بی طاقتان عشق قرار که این سپند به صحرای محشر افتاده است

از پناه خود مرا حاشا که سازد ناامید آن که چون صحرای محشر بی پناهم کرده است

مرا سیراب از صحرای محشر می برد بیرون عقیقی کز خیال لعل او زیر زبان دارم

گر چنین مجنون ما را عشق در شور آورد دامن دشت جنون صحرای محشر می‌شود

آه سردی بود کز دل از ندامت جسته بود سایه بیدی که در صحرای محشر داشتم

به دامان تو از صحرای محشر گرد ننشیند اگر افشانده ای گردی ز دل های غمین اینجا