صاحب سر

یافت آزادی و شد آن پاک دین صاحب سر امیرالمومنین(ع)

یا الهی، بکرم حافظ جانش می باش میر مخدوم، که شد صاحب سر موعود

اگر ابلیس بودی صاحب سر کجا لعنت شدی او را بظاهر

شده بهرام و مهر و شید و ناهید و سپهر او را سپهسالار و صاحب سر و مدحت خوان و خنیاگر

از ره توحید برخوردار بود صاحب سر بود و مرد کار بود

و آن شب بومان بازآمدند و زاغان را نیافتند، وا و را که چندان رنج برخود نهاده بود و در کمین غدر نشسته هم ندیدند. بترسید که بومان بازگردند و سعی او باطل گردد، آهسته آهسته با خود می‌پیچید و نرم نرم آواز می‌داد و می‌نالید تا بومان آواز او بشنودند و ملک را خبر کردند. ملک با بومی چند سوی او رفت و بپرسید که: تو کیستی و زاغان کجا اند؟ نام خود و پدر بگفت و گفت که: آنچه از حدیث زاغان پرسیده می‌شود خود حال من دلیل است که من موضع اسرار ایشان نتوانم بود. ملک گفت: این وزطر ملک زاغان است و صاحب سر و مشیر او. معلوم باید کرد که این تهور بر وی بچه سبب رفته است.

پیر آتشکده عشق علی صاحب سر آن که هندوی درش کعبه و بتخانه شدند

ما و من برگیر و بگذار از دوئی تا در این ره مرد صاحب سر شوی

چنان بینی به چشم دل همی اسرار اعدا را که هر دانا چنان داند که صاحب سر اعدایی

دلاک که صاحب سر ماست کام دل درد پرور ماست