شاهدباز

توبه داد این چشم شاهدباز و این شاهد مرا زانچه من وقتی حدیث پارسایی کردمی

صدهزاران دل فدا بادا دلی را کاو ز عشق سال و ماه و روز و شب مشغول شاهدباز تست

در بزم اگر تو شاهدی زاهد گذارد زاهدی آری برقص از بی‌خودی صوفی شاهدباز را

چشم شاهدباز و دل شد مبتلای این و آن نفس در عصیان و فردا این غرامت من کشم

مردم این شهر شاهدباز و امردخواره‌اند در چنین شهری چرا او مست و تنها می‌رود

چه جای غنچه که گر این نسیم شاهدباز عروس لاله هم از اتّهام نیست بری

صبا نگر که دمادم چو رند شاهدباز گهی لب گل و گه زلف ضیمران گیرد

پس از آن لولاک گفت اندر لقا در شب معراج شاهدباز ما

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشن است آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

چو من کسی که بود می پرست و شاهدباز مرا قبول نباشد که توبه باز بود