[ویکی شیعه] شاه سلطان حسین صفوی (۱۱۳۹ـ۱۰۷۹ق)، آخرین پادشاه صفوی. نقل شده که وی فردی بخشنده، مهربان، ساده پوش، دل رحم بوده و از جنگ و خون ریزی احتراز می کرد. راحت طلبی و ناکارآمدی سیاسی وی، در حمله محمود افغان، موجب از دست رفتن تاج و تخت سلطنت صفویان شد. اشرف افغان جانشین محمود، در سال ۱۱۳۹ ه.ق به علت حمایت سلطان عثمانی از سلطان حسین، دستور قتل وی را داد. او را در اصفهان کشتند، سرش را برای اشرف فرستادند و پیکرش را در قم به خاک سپردند. شاه سلطان حسین احتمالاً در ۱۰۷۹ ه.ق زاده شد. کودکی و جوانی را در اندرونی شاهی گذراند. پس از درگذشت شاه سلیمان صفوی، اختلاف بر سر جانشینی او شدت گرفت تا سرانجام با صلاح دید مریم بیگم، عمه مادر حسین صفوی، حسین در ۱۱۰۵ ه.ق جانشین پدر شد و شیخ الاسلام محمدباقر مجلسی تاج شاهی را بر سر او گذاشت و خطابه ای در ضرورت رفع فسوق و مناهی ایراد کرد.
جملاتی از کاربرد کلمه شاه سلطان حسین صفوی
شاه اسماعیل سوم مشهور به سید ابوتراب از شاهزادگان صفوی است که پدر او سید مرتضی صدرالممالک و نواده احتمالی شاه سلطان حسین صفوی می‌باشد. وی هنگامی که به سلطنت انتخاب شد هشت یا نه سال داشت.
ابوالفتح خان با وساطت یکی از خوانین زند مورد عفو علیمردان خان قرار گرفت. گرچه علی مردان خان اداره شهر را در دست گرفت، اما به خوبی دریافت که بدون همکاری ابوالفتح خان که از پشتیبانی طرفداران حکومت صفوی و نیز طرفداران شاهرخ برخوردار بود، نمی‌تواند شهر را در تصرف خود داشته باشد. از این روی علی مردان خان و ابوالفتح خان به اتفاق کریم خان زند، یکی از نوادگان شاه سلطان حسین صفوی را با نام شاه اسماعیل سوم بر تخت سلطنت نشاندند و خطبه به نام او خواندند، پس از آن خود اداره امور را در دست گرفتند.
میرزا احمد بن شمس‌الدین محمد تبریزی یکی از نسخ‌نویسان در زمان شاه سلطان حسین صفوی از خوشنویسان ایرانی در قرن دوازدهم است. وی در سال ۱۱۵۵ از دنیا رفت.