جباه

مدح او ذکر شفاه وگرد او نور عیون مهر او داغ جباه و حکم او طوق رقاب

رفتن بارگاه او همه را زینت عارض و جباه رسید

چنان ببوسد خاک درش جباه امم که مجرمان حریم خدای رکن حطیم

سیاره ز بهر توتیای چشم خاک درت از جباه بر گیرد

رسیده باد به تخت شما جباه ملوک نهاده باد بپای شما ملوک جباه

در ترا خلف کعبه خواندم و خجلم که کعبه را نه جباه از جناب می‌جوشد

ایا بلند جنابی که آستان تو را فلک گرانی قدر از جباه شاهان داد

پیش محراب بر زمین نیاز به تضرّع جباه باید داشت

سجده بخاک درش مایه نور جباه ناصیه آفتاب برسخن من گواه

عروج خاک سزد همچو آتش از جایی که بندگان ترا بر زمین جباه رسید