لابل

این چرخ برین است پر از اختر عالی لابل که بهشت است پر از پیکر دلبر»

گشته شروان شیروان لابل شرفوان از قیاس صورت بغداد و مصر از خیروان انگیخته

نگر تا حلقهٔ اقبال ناممکن نجنبانی سلیما ابلها لابل که مرحوماً و مسکینا

چل گز سرشک خون ز برخاک بر گذشت لابل چهل قدم ز بر ماهتاب شد

تو صورت جمالی لابل که گشته معنی آن که خود نبود صورتی روان

آن سروریکه مملکت شاه را بدو لابل که ملک جمله جهانراست افتخار

ای میوه دل من ،لابل دل ای آرزوی جانم، لابل جان

نقلست که وقتی دیگر بر جنید شد اندوهگین بود گفت: چه بوده است جنید گفت: من طلب وجد شبلی گفت: لابل وجد طلب او گفت: هر که طلب کند یابد شبلی گفت: نه هر که یابد طلب کند.

ای مهتری که غایت رادی تویی ز خلق لابل که تو ز غایت رادی از آن سوی

طفل پدر عقل و مادر نفس لابل پدر این و ام آنم