لااحصی

و مصطفی می‌گفت: لا ابلغ مدحتک و لااحصی ثناء علیک انت کما اثنیت علی نفسک آنرا می‌گوید: و لا یحیطون به علما و ماقدرو واللّه حق قدره

انوری هم حدیث لااحصی بس دلیری مکن لکل مقام

هرکه ذکرش بیش می‌شد مصطفی همچنان می‌گفت لااحصی ثنا

طراز خاطر مدح تو چیست لااحصی که قاصر است ز کنهش تصرف شعرا

ای ز درک کنه تو عاجز عقول عاقلان اعقل عالم بوصف گفته لااحصی ازآن

سبحانک لااحصی ثناء علیک ازنت کما اثنیت علی نفسک، ذات واجب عین کمال است و وصف امکان نقص و وبال، مایة نقص خود چه داند که از عالم کمال سخن راند، بنده نفس را نزیبد که بر حضرت قدس ثنا خواند. معانی چند که در طی لفظ آیند و از طبع بلحظ گرایند، غایت خیال انسانی است نه بالغ ثنای ربانی. طبع ناقص چه زاید که نعت کمالش توان خواند نه وهم و خیال، نطق قاصر چه گوید که حمد و سپاسش توان گفت نه وهم و قیاس. پای دانش کجا و پایه ستایش نتایج خیال کجا؟ و معارج کمال عقل بشر محجوب و محبوس است و ذات خدا معقول و محسوس نیست. اگر از محبس طبع بخلوت غیب راه بودی یا دیده حس بر منظر قدس نظر گشودی، شایستی راه عرفان رفتن و نعت یزدان گفتن. ولی اکنون جای شرم و انصاف است که در محبس طبع و حس با این قوة عقل وفکر دفتر حمد و شکر گشوده، نطق ابکم در بیان آریم و کلک ابتر در بنان. حمد احد بفکر و خرد گوییم و شکر نعم بنوک قلم.

غیر لااحصی چه گوید در ثنای تو حسین زان که حمد خویشتن را هم تو احصا کرده‌ای

از کلام حق ثنای او بجوی اندرین جا غیر لااحصی مگوی

وصف ایشان برتر است از گفت ما عاجزم یا رب لااحصی ثنا