طاق فیروزه

دگر رزم کاین تارم سیم و زر برین طاق فیروزه بگشاد در

فروزنده طاق فیروزه فام برآرنده صبح ز ایوان شام

در آن طاق فیروزه بینم گره که پیوسته دارد کمان را به زه

بود تا بود روز و شب نور و ظلمت درین طاق فیروزه گون از کواکب

که چون تاج جمشید زرینه جام نهادند بر طاق فیروزه فام

نوشتیم بر طاق فیروزه فام کلام الملوک ملوک الکلام

سحرگه که طاوس مشرق خرام برون زد سر از طاق فیروزه فام

تو گوئی بدرید گوش سپهر درافتاد از طاق فیروزه مهر

جفت این طاق زمرد شد از آنروی چو گیسو طاق فیروزه ی ابروی تو پیوسته خمیدست