معنی کلمه طابق در لغت نامه دهخدا
طابق. [ ب َ ]( معرب ، اِ ) طابقة. تَنباک. تَنباکو. تُتن. توتون.
طابق. [ ب َ ] ( اِخ ) نهر طابق. محله ای بوده است در بغداد که اکنون ویران است و در ذکر آن بیاید. ( مراصد الاطلاع ).
طابق. [ ب َ ] ( اِخ ) موضعی است در عراق عرب. و شهرهای باجسری و شهرابان ( در طریق خراسان ) که دختری ابان نام از تخم کسری ساخته. و اعمال طابق و مهرود از توابع آن عمل است و آن اعمال هشتاد پاره دیه است. ( نزهة القلوب چ لیدن ص 43 ).