صدپاره

درویش را چه بود نشان جان و زبان درفشان نی دلق صدپاره کشان چیزی بده درویش را

کاش ما را بد جگر صدپاره از شمشیر و تیر پاره از تیر سه شعبه می‌نگشت امعای تو

حصیری به صدپاره ده ساله زیر گذشتن زباروی آن خانه دیر

جمع می‌سازد دل صدپاره را سودای عشق لاله از داغ درون شیرازه پیدا می‌کند

دمن از ناخن غم جامه جان را نما صد چاک که گردد مجتبی از زهر صدپاره جگر زینب

من فکندم بر سرت آنگو نه تیغ کوه را صدپاره کردی بی‌دریغ

در محبت کام نتوان بی دل خونخواره یافت غنچه خونها خورد تا چون گل دل صدپاره یافت

نقش شد نام تو بر صفحهٔ دل وین عجبست صفحه صدپاره شد و نقش نمیگردد حک

بوی گل شد زیر چندین پرده رسوای جهان در دل صدپاره ام چون راز خود را جمع کرد؟

سالک از ژنده صدپاره به جایی نرسد رشته مهر تو نادوخته در ژنده هنوز