صحرانورد

خر نه، یکی آهوی صحرانورد با تک او تندی صرصر به گرد

گاهی فتد به ما نگه شوخ چشم یار کردیم رام آهوی صحرانورد را

گردش ما را فضایی غیر ما در کار نیست ما که خود صحرانورد خویش و صحرای خودیم

بر خاک رهگذارم افلاک پایمالم خلوت نشین شهرم صحرانورد عالم

اشک سبک عنانم صحرانورد وحدت از شهربند دلها، بردم گرانی خویش

جمعند وحشیان همه بر من همین دل است آن وحشی که با من صحرانورد نیست

ای امّت نگاه تو، جادو خیال‌ها صحرانورد گردش چشمت، غزال‌ها

ز کوه صحرا کردی همی ز صحرا کوه به آن تناور صحرانورد کوه گذار

نمکدانی بود چون داغ من چشم غزالانش به شور آورد تا صحرانورد ناله، هامون را

ز جوشن‌شکافان صحرانورد برآمد ز خوارزم و قپچاق گرد