صاحب خرد

بانگ برآورد که صاحب خرد کو، که ز من این خر مصری خرد

پس آنگه گفت او را کای خردکیش به دانایی ز هر صاحب خرد پیش

به است از دد انسان صاحب خرد نه انسان که در مردم افتد چو دد

وگر نی نشاید ز صاحب خرد که در مجلس جمع تنها خورد

کار خرد از باده خرابست ولیکن صاحب خرد آنست که او مست و خرابست

بپرهیز ازین ورطه ای هوشیار ره و رسم صاحب خرد گوش دار

من عاشقم از می زدنم عیب نشاید صاحب خرد این نکته بدیوانه نگیرد

گفت بود این به دور آن سلطان که دو صاحب خرد در آن دوران

مگو راستی هم که صاحب خرد به روی قبولش نهد دست رد

فکرت صاحب خرد از هوش کار کرده از آن هر دو صد آهوشکار