شانه سر

کجا شد آنهمه نسبت، کجا شد آنهمه قرب؟ که شانه سر زلفش به من زبان می داد

به غیر مرگ نسیم از خدا نمی طلبد نهد چو شانه سر خود برآستانه زلف

چون پریشان کنی از شانه سر زلف دراز نشوم گر من شوریده پریشان چکنم؟

ز زلف ماتمی آورد صائب شانه سر بیرون زکار در هم ما هیچ کس سر بر نمی آرد

ز نیش شانه سر زلف او به درد آمد بسان مار به هرسو بتافت گرد عذار

ای سرو قبا پوش من ای دلبر مهوش! تا کی کنی از شانه سر زلف مشوش

در پنجه شیرست رگ و ریشه جانم تا شانه سر زلف تو در چنگ گرفته است

زبان شانه سر حرف کی به چنگ آرد؟ چنین که طرّه تو را، تابناک خواهد بود