سادات طباطبایی

معنی کلمه سادات طباطبایی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] سادات طباطبایی به شاخه ای از سادات حسنی از نسل اسماعیل بن ابراهیم طباطبا گفته می شود. درباره لفظ طباطبا گفته اند که به معنای سید سادات است. برخی نیز می گویند از آنجا که ابراهیم لکنت زبان داشته و به واژه قبا، طبا می گفته به طباطبا معروف گشته و تبارش به سادات طباطبایی مشهور شدند. خاندان های مختلف طباطبایی در ایران و دیگر کشورها پراکنده اند، و شخصیت های بزرگ علمی، مذهبی در این خانواده پرورش یافته است.
ابراهیم طباطبا بن اسماعیل دیباج بن ابراهیم غمر بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی (ع) به طباطبا معروف بوده و این نام برای تبار وی نیز بکار رفته است. درباره سبب نامگذاری این شاخه به طباطبا اختلاف است:
برخی از نوادگان ابراهیم طباطبا به ایران سفر کردند و در طبرستان و دیلم اقامت گزیدند. شاخه ای از این سلسله لقب «کیا» داشته و در گیلان و مازندران می زیستند و از نقش مذهبی، سیاسی و اجتماعی مهمی برخوردار بودند.

جملاتی از کاربرد کلمه سادات طباطبایی

خاندان شیخ‌الاسلامی، خاندان قاضی، خاندان وکیلی، خاندان امینی، خاندان فتاحی، خاندان دیبا و سادات طباطبایی ارونق و انزاب (شندآباد).
وی جد شاخه‌ای از سادات طباطبایی آذربایجان است که به سادات عبدالوهابیه مشهورند. وی از نوادگان ابراهیم طباطبا است. گروهی از سادات از نسل ابراهیم طباطبا، به زواره اصفهان کوچ کردند. البته در این‌که کدام یک از اعقاب وی، اولین بار به ایران آمدند اختلاف است و در اکثر منابع تأکید شده‌است که احمدالرئیس‌الطائفه (به قولی ملقب به فتوح‌الدین، به قولی ملقب به احمدالاکبر باصفهان، به قولی ملقب به احمدالشاعر و به قولی ملقب به ابن‌الخزاعیه) مدتی در اصفهان زندگی کرده و جد اعلای سادات طباطبایی ایران است، ولی در این شکی نیست که ابوعبدالله احمدالشاعر (به قولی احمدالاصفهانی و به قولی ملقب به فتوح‌الدین) ابن ابی‌جعفر محمدالاصغر در اصفهان زندگی می‌کرد.