سادات حسنی

معنی کلمه سادات حسنی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] سادات حسنی، بنی الحسن شاخه ای از سادات که نَسَب آن به امام حسن مجتبی(ع) می رسد. این شاخه در طول تاریخ تحرکات سیاسی و اجتماعی بسیار و قیام هایی در سده دوم و سوم داشته و حکومت های متعددی در نقاط مختلف کشورهای اسلامی بر پا کرده که برخی از آنها تاکنون پابرجاست. خاندان طباطبایی، مدرس، حکیم، شجریان و گلستانه از فروع سادات حسنی است.
از ۸ فرزند امام حسن (ع)۴ نفر در کودکی به شهادت رسیدند و ۴ نفر دیگر به نام های حسن مثنی، زید بن حسن، عمرو بن حسن و حسین اثرم دارای فرزند شدند. نسل حسین اثرم و عمرو از بین رفت و تنها نسل حسن مثنی و زید بن حسن باقی ماند. این شاخه، در برخی مناطق مانند حجاز، به شرفا مشهور است.
پس از شهادت امام حسین(ع)، زید بن علی و پسرش یحیی، رهبری قیام های علوی از سادات حسینی به سادات حسنی سرایت کرد و رفته رفته نقش رهبری سادات حسنی در قیام ها و برپایی حکومت‎های زیدیه نسبت به سادات حسینی پررنگ تر شد به گونه‎ای که قیام های علویان بیشتر به سادات حسنی شناخته می‎شد.

جملاتی از کاربرد کلمه سادات حسنی

پدرِ جعفر صادق، محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب ملقب به محمد باقر، امامِ پنجم شیعیان دوازده‌امامی است. خاندان پدری صادق به شاخه علویان حسینی می‌رسد و چون از حسین بن علی تنها یک فرزند به جای ماند، سادات حسینی نسبت به سادات حسنی در اقلیت قرار گرفتند. همچنین تنها نسل باقی مانده از محمد باقر متعلق به جعفر صادق است و از این جهت صادق از موقعیت ویژه نزد علویان برخوردار بود و همچنین شیخ بنی‌هاشم خوانده می‌شد.
آل حسن، حسنیان، بنی حسن یا سادات حسنی فرزندان و نوادگان حسن بن علی، امام دوم شیعیان و یکی از شاخه‌های علوی هاشمیان هستند.