زبهر

هزارباره به دیوان رزق رد کرده جهان زبهر نشانت براة اجری را

حق جلَّ جلالُه از آن مستغنی است این کار زبهر خویش می باید کرد

برآیند بر بام، گردنکشان فروزند آتش زبهر نشان

دین است وکفر عهد و خلافش زبهر آنک هر دو کنند خلق جهان را عزیز و خوار

که روزی من و چند یاران من زبهر فرامرز یل بد سخن

به تاق بر نتوانم نهاد دفتر شعر زبهر آنکه تویی از همه کریمان تاق

به تند استری را نهادند زین زبهر سرافراز زال گزین

دو چیز دار زبهر دو تن نهاده مقیم ز بهر ناصح تخت و ز بهر حاسد دار

من امشب همی بر سر کوی یار زبهر دل و جان بر آرم فغان

عراق آنجای نیست که هرکس ازبیتکی زبهر دعوی در او مجال طیان برد