زاغت

هر شبی چون پر زاغت میبرند زاختران چندین چراغت میبرند

موی سیاه تو ز چه معنی سفید گشت زاغت چرا برفت چو برف آمد از خزان

دریاب دلی را که به داغت سوزد زان پیش که خط از پر زاغت سوزد

هر طایفه‌ات بجانب خویش کشند زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند

در دست زمان سپید شد زاغت کس زاغ سپید کرد جز جادو؟

به رنگ باز شد زاغت به سر بر تو بیهوده همی شطرنج بازی